Już w sobotę robimy kolejne spotkanie w "Bądź z Nami". Dużo będzie się działo, bo i tradycyjnie zajęcia (wykłady i warsztaty) i bonusowo karaoke :) Nigdy nie byłam fanka karaoke, ale w naszym gronie to jest wyjątkowe karaoke! Prawdą jest, że "śpiewać każdy może"...
Ale tak naprawdę nie o tym chciałam dzisiaj napisać. Poruszyła mnie rozmowa z koleżanką, a raczej jej sytuacja. Od kilku lat żyje z nieustannym bólem. Raz jest "tylko" odczuwalny, raz nasilony, ale czasem przez kilka dni potrafi być nieznośny. Odbiera chęć do działania, zamyka w domu, zmusza do leżenia, odsuwa od życia. Nie jest to żadna "poważna" choroba. Po prostu działanie uboczne leków ARV i konsekwencja innych niż HIV chorób,  które rozwinęły się również jako działanie uboczne terapii ARV. W dodatku koleżanka wygląda "zdrowo". Fajnie, że prezentuje się dobrze, ale nie jest wystarczająco autentyczna, jak na osobę nieustannie cierpiącą. Znajomym i części rodziny nawet nie stara się wyjaśnić co jej jest, bo nie chce zmyślać, a o HIV też mówić nie planuje. Jej życie koncentruje się często wokół lekarzy, badań, rehabilitacji i kolejnych leków. Nie raz więc, traktowana jest jako hipochondryczka, przewrażliwiona, skoncentrowana na swoich dolegliwościach. Tylko jak być rozmowną, wesołą i towarzyską kiedy zaćmiewa ból, lub kiedy czujesz się odrealniona po tonach leków przeciwbólowych... Zwyczajnie się nie da. Jej sytuacja jest wyjątkowa, ale w naszym gronie, osób żyjących z HIV, wielu z nas ma podobne doświadczenia. Zwykle ich skala jest mniejsza, ale często jest to realna trudność w życiu codziennym. Oczywiści, że jak w życiu wszystkich ludzi dobre i złe chwile przeplatają się. Tylko, że bardzo często nie możemy liczyć na wyrozumiałość, czy nawet zrozumienie.
Po co o tym piszę? Bo jesteśmy trochę bohaterami i bohaterkami :) Bo czasem nawet codziennie przełamujemy swoje słabości, niemoc, lęk, ból czy depresję! Jesteśmy bardzo dzielni :) I chciałabym tu właśnie bardzo Nas wszystkich pochwalić! Trzymajmy się!